در دل دشت‌های بی‌کران و کوه‌های سر به فلک کشیده جنوب ایران، جایی که ایل قشقایی با شکوه و اصالت زندگی می‌کند، صدای شعر حافظ همچون نسیم، در دل سیاه‌چادرها می‌پیچد و جان‌ها را صفا می‌دهد. حافظ‌خوانی در میان عشایر قشقایی، نه فقط یک سرگرمی یا سنت، بلکه بخشی از هویت فرهنگی و روح جمعی آنان است.

در شب‌های کوچ، کنار آتش و در جمع خانواده، پیران ایل دیوان حافظ را می‌گشایند و با صدایی گرم و پرطنین، غزلی از لسان‌الغیب می‌خوانند. جوانان با اشتیاق گوش می‌سپارند، کودکان با واژه‌ها انس می‌گیرند، و زنان ایل، با دل‌هایی سرشار از عشق و ایمان، معنای بیت‌ها را در زندگی روزمره‌شان می‌جویند.

حافظ‌خوانی در فرهنگ قشقایی، پلی است میان سنت و معنا؛ میان طبیعت و عرفان. اشعار حافظ، با مضامین عشق، آزادی، صداقت و توکل، با روح آزاد و طبیعت‌گرای عشایر هم‌نواست. این اشعار، نه تنها زینت محافل فرهنگی ایل‌اند، بلکه راهنمایی‌اند برای زیستن با عزت، مهر و خرد.

در روز حافظ، یادمان باشد که دیوان حافظ در دل ایل قشقایی، نه فقط کتابی کهنه، بلکه گنجینه‌ای زنده از حکمت و زیبایی است؛ گنجینه‌ای که نسل به نسل، با عشق و احترام، منتقل می‌شود.

20مهرماه روز بزرگداشت حافظ گرامی باد